գնացքի մասին
համաճարակի ու ինքնամեկուսացման օրերին զուգահեռ աւարտեցի ժորժ սիմենոնի «գնացքը»։
ես յոյս չունեմ, որ որեւէ դրամատիկ իրադարձութիւն, ողբերգութիւն կարող ա մեծ հաշուով ազդել մարդկանց գիտակցութեան վրայ ու օգնել, որպէսզի վերարժուեւորեն ու վերագնահատեն կեանքն ու ապրելակերպը։ առհասարակ, ինձ թուում ա, որ ընդհանուրին հասցուած վնասն անհատի վրայ ազդեցութիւն չի թողնում։
բայց էս մթնոլորտում ու իրավիճակում ամէնածանրը գիտակցումն ա, թէ որքան շատ ա մեր կեանքը կախուած արտաքին իրադարձութիւններից, ու նաեւ, գիտակցումը, որ ամէն մեկս մեր փուչիկում չենք ու մեր ամէն քայլից կախուած են նաեւ այլոք՝ տարբեր ժամանակներում տարբեր չափով, բայց մեկուսացում չկայ։
նաեւ, հետաքրքիր ա, որ երկար ժամանակ ես ինքնամեկուսանում եմ՝ տարբեր գործերի, տեղ չունենալու եւ այլ ազդեցութիւնների հետեւանքով, բայց գիտակցումը, որ դրսում կեանք կայ, աւելի սփոփիչ ա։ իսկ հիմա էս դատարկութեան մէջ սփոփիչ չի միտքը, որ դու մենակ չես։
երեւի էս պարագայում էլի էն խնդիրն ա, որ կախումն ինձնից չի, այսինքն, ոչ թէ ես կաւարտեմ էս խնդիրն ու ես էլ կը լինեմ ամբողջի մէջ, այլ պէտք ա ամբողջը յաղթահարի խնդիրը։
մենակ թքելն աւելի հաճելի էր ինձ, փաստօրէն