ծանր տարածքի մասին

մի միտք հանդիպեց, որ երբ փորձում են գաղափարներդ ռեալ իրավիճակում, ապա դա էն գիծն ա, որով որոշուում ա, դա քո հոբբի՞ն էր, թէ՞ գաղափարդ։ առհասարակ, շատ քիչ բան կայ, որ ճնշում ա ինձ՝ կապուած տեղիս հետ, բայց երբ մտածում եմ էդ ուղղութեամբ, ապա դա հիմնականում գաղափարների թերագնահատումն ա, կամ որպէս ոչ իրատեսական, անպիտան ռոմանտիկ մտքի արդիւնք դիտարկելը։ ու սա բաժանարար գիծ ա ինձ համար, քանի որ իմ որոշումները, մանր կենցաղայինից մինչեւ խորը հոգեբանական՝ հիմնուում են որեւէ գաղափարի վրայ։ ու իմ կեանքի որակը հիմնականում որոշուում ա՝ ելնելով տուեալ գաղափարից։ ես շատ բաներ կապում եմ քաղաքականութեան ու քաղաքական վիճակի հետ։ ու գուցէ մտքի ստորադասումն էլ դրա արդիւնքներից մեկն ա։ երբ դու երկար ժամանակ ապրել ես մի իրավիճակում, որտեղ գաղափարը երկրորդական ա եղել, ու առաջ ա մղուել տուեալ պահի տնտեսական շահը, ապա քեզ համար դժուար ա հասկանալ, որ շատ հարցեր իրենց խորքում արժէբանական են։ ու գալիս ա աւելի մեծ խնդիր, երբ քեզ համար իւրաքանչիւր հարց բախուում ա «մարդու էութիւնն ա» կեղծ բարոյագիտական, կեղծ֊փիլիսոփայական եզրայանգմանը պատին։ մինչդեռ, ո՞ր դէպքում ա, որ դու պատրաստ ես մնալ սոված, կամ ապրել ոչ բարենպաստ պայմաններում, բայց միեւնոյն ա չզիջես արժէքներդ ու չհեռուանաս քեզնից։ արդեօք ամէնը ստորադասուում ա տնտեսական շահերիդ։

ու սա ոչ միայն մարդկանց, այլեւ, առաւելապէս, մարդու մասին ա։

շատ մտքեր կարդարացուէին, կամ պատասխան կը ստանային՝ մտքումս, եթէ հակուած լինէի, որ «կեցութիւնն է որոշում գիտակցութիւնը»։ բայց չեմ։